‘’Son teknoloji ürünlerle donatılmış, modern bir mağarada üç kişi, yalnızca önlerindeki ekranları görebilecek şekilde tutsak edilmiştir. Doğdukları günden bu yana yalnızca duvarlarda akan yazıları görmüş, etrafta yankılanan seslerden başka bir şey duymamışlardır. Dış dünyaya dair sahip oldukları tüm düşünceler, aynı kaynak neticesinde şekillenmiştir. Karşılarında gördüklerini sürekli tekrar ederek benzer seslerin kesintisiz biçimde dolaşmasına sebep olmuş, bu sayede kendilerini daima doğru yolda olduklarına ikna etmişlerdir.

Günün birinde, tutsakların ilki, bulunduğu ortamdan kurtulmak için mücadele ederken uzun uğraşların sonunda mağaradan dışarı çıkmayı başarmıştır. Kendi çabasıyla dahil olduğu bu yeni dünyada karşılaştığı manzara onu şaşkınlığa uğratmıştır. Gördüklerinin ve duyduklarının mağarada ona sunulanlarla çok da benzer tarafı yoktur. Burada, farklı düşünceler özgürce yer almaktadır ve herkes, kendi gerçekliğiyle var olmaktadır. 

Keşif gezisinde başka mağaraların, esirlerin ve ekranların bulunduğunu öğrenen eski tutsağın yüzünde acı bir tebessüm belirir. Tüm tutsaklara kendilerini özgür hissettiren, teknolojik duvarlar vardır. Tabuları yıkılır ve hızla, büyüdüğü yere döner. Arkadaşlarına, dış dünyada tecrübe ettiği gerçekleri hevesle anlatarak, onlara hür olmayı teklif eder. Diğer tutsaklar, duvarlardaki ekranlar ile taban tabana zıt olan görüşleri reddederek arkadaşlarının delirdiğini düşünürler. Ona şiddetle karşı çıkarak, esarete devam ederler.’’

Platon’un Mağara Alegorisi’ni güncelleyerek klavyeye aldığım bu hikâyenin ismi, Alper’in Sosyal Medya Alegorisi.