Yaşadığımız dönem bizleri hızlı olmaya zorluyor. Kargolar, kuryeler, evimize aynı gün teslim edilen alışverişler derken hayatımızdaki birçok şey bizlere çabuk erişim imkânı sunmak üzerine tasarlanıyor. Eskiden, televizyon kanallarında ne varsa onu izlerdik. Şimdilerde, sevdiğimiz türde sayısız içeriğe hemen ulaşabiliyor, sıkıldığımızda tek parmak hareketiyle kaydırıp bir sonrakine geçebiliyoruz. Dolayısı ile artık, hızlı yaşıyoruz. İsteklerimiz anında gerçekleşsin istiyoruz. Dikkat ve tahammül seviyelerimiz günden güne eriyor. Ekran süremiz fazlalaştıkça odaklanma kabiliyetimiz azalıyor. 

Uyarıcılar her tarafta. Sosyal medya paylaşımlarına bakarsak çoğu insan mutlu. Bu da kimi zaman hayatı kaçırıyormuş hissine kapılmamıza neden olabiliyor. Sergilenen başarı illüzyonlarına aldandıkça bir şeyleri derhal yakalamamız gerektiğini düşünebiliyoruz. Bilgi edinmek için uzun süreler ayırmak, yeni yetenekler kazanmak uğrunda sabırla çalışmak eskisinden daha zor. Akıp giden zamanın temposuna ayak uydurmak için başlattığımız koşuşturmaca bizleri yoruyor. Hızlı yaşamak, strese neden oluyor.